Χθες βράδυ θυμήθηκα...
Χθες το βράδυ, θυμήθηκα.
Θυμήθηκα πως, όταν είμαι ευερέθιστη με το χιλιοστό «μαμά» μέσα στη μέρα…
Όταν χάνω την υπομονή μου που πετάς το φαγητό στο πάτωμα…
Όταν φέρομαι απότομα στα ξεσπάσματα θυμού σου…
Όταν με ζορίζει η αμύθητη επιμονή σου…
Όταν σφίγγω τα δόντια μου για να μη φωνάξω, που δε με αφήνεις στιγμή…
Όταν καταλήγω να φωνάζω που κάνεις τη μία ζημιά μετά την άλλη σαν σίφουνας…
Όταν με νικάει η αποφασιστικότητά σου και παραιτούμαι σιωπηλά…
…Είναι επειδή η δική μου η κούπα ψυχικής υγείας είναι άδεια.
Θυμήθηκα πως οι αντιδράσεις μου στις ανάγκες σου έχουν να κάνουν με εμένα και τις δικές μου ανάγκες, όχι με εσένα.
Επειδή, όταν είμαι καλά μέσα μου, εγώ, με μένα…
Τα «μαμά» σου είναι μουσική στα αυτιά μου και γυρίζω πάντα με χαμόγελο να σε κοιτάξω…
Μαζεύω το φαγητό από το πάτωμα με δυο κινήσεις…
Δείχνω κατανόηση στα ξεσπάσματά σου και σε βοηθάω να τα βιώσεις με ενσυναίσθηση…
Γελάω με θαυμασμό στην επιμονή σου…
Γίνομαι ευρηματική για να σου ξεφύγω μια στιγμή ή απλά σε αφήνω να με ακολουθήσεις παντού…
Διασκεδάζω με τις ζημιές σου, που δεν είναι δα και τόσο σοβαρές…
Γιορτάζω και ενισχύω την αποφασιστικότητά σου, γιατί είναι από τις μεγαλύτερες αρετές σου, και δε θέλω να την χάσεις όπως μεγαλώνεις…
Όταν σε διώχνω μακριά μου συναισθηματικά και διακόπτω την επαφή μας, τη συναισθηματική μας εναρμόνιση, είναι γιατί έχω χάσει την επαφή με εμένα, άγγελέ μου. Δεν έχει να κάνει με εσένα, που κάνεις ακριβώς όλα όσα πρέπει και έχεις ανάγκη να κάνεις, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Στιγμές που οι ανάγκες μου είναι μεγαλύτερες από εμένα, στιγμές που η πείνα, η αϋπνία, η κούραση, η μοναξιά, η ανασφάλεια και το άγχος με κάνουν να είμαι τόσο δα μικρούλα, δεν βρίσκω μέσα μου τη δύναμη να είμαι όλα όσα χρειάζεσαι. Προσπαθώ αυτές οι στιγμές να είναι λίγες. Θέλω να ελπίζω πως είναι λιγότερες από τις άλλες, τις καλές στιγμές. Εσύ θα το κρίνεις και θα μου το πεις μια μέρα.
Δεν είμαι περήφανη για αυτές τις φορές. Αλλά τουλάχιστον γυρίζω. Διορθώνω. Ζητάω αυθόρμητα συγγνώμη για τα λάθη που αναγνωρίζω. Ψάχνω να ακούσω και να δω στα μάτια σου τα λάθη που μου διέφυγαν. Πονάω φριχτά όταν είμαι η αιτία που κλαις, πάντα μα πάντα με αγγίζει το κλάμα σου. Δέχομαι χωρίς δισταγμό τις προσπάθειες που κάνεις να συνδεθείς μετά τον καβγά. Αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου και σου τα επικοινωνώ με σεβασμό και ειλικρίνεια. Επιστρέφω επιτόπου τα φιλιά που πονηρά μου στέλνεις στον αέρα, όποτε θυμώνω, και σου λέω πως κ εγώ σ’αγαπάω, κ ας έχω θυμώσει. Δε θέλω στιγμή να μπερδέψεις την ανικανότητά μου να παραμείνω ψύχραιμη και ευδιάθετη, με την αγάπη, την αποδοχή και τον σεβασμό που σου έχω. Η ανικανότητα αυτή έχει να κάνει με μένα. Η αγάπη, η αποδοχή άνευ όρων και ο σεβασμός, έχουν να κάνουν με το υπέροχο πλάσμα που είσαι.
Photo credit: @theartofcadro [instagram]