"Να φροντίζεις τον εαυτό σου."

"Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Ξύπνησες με καλή διάθεση σήμερα. Λες θα έχουμε μία καλή μέρα, δε θα φωνάξω, θα παίξουμε ωραία. Είναι 12:30 το μεσημέρι, έχει πετάξει το φαγητό στο χαλί, σε έχει χτυπήσει κατά λάθος τρεις φορές, έχει αδειάσει το ντουλάπι με τα τάπερ που το άφησες ανοιχτό κατά λάθος κ ο μεσημεριανός του ύπνος κράτησε μόλις είκοσι λεπτά. Έχεις ήδη φωνάξει αρκετά για μια βδομάδα, το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από την ένταση και έχεις άλλες οχτώ ώρες μπροστά σου. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Έντεκα το βράδυ. Μαζεύεις τα βιβλία του απ'το πάτωμα. Βάζεις αθόρυβα τα παιχνίδια στο καλάθι. Διπλώνεις πρόχειρα τα ρούχα που έχουν γίνει στίβα πάλι, πότε πρόλαβαν, πριν δυο μέρες τα είχες συμμαζέψει πάλι όλα. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Πάλι ξέχασες να φας όλη μέρα, δεν προλάβαινες, απ'το ένα στο άλλο. Να φάει πρωινό, να πάτε σούπερ μάρκετ, να τακτοποιήσεις τα ψώνια, να φάει μεσημεριανό, να κοιμηθεί, να παίξετε, να μαγειρέψεις. Δέκα το βράδυ τρως πάλι πίτσα, νιώθεις το σώμα σου να σου φωνάζει "φτάνει", αλλά είναι ή αυτό ή τίποτα, κ για να μη μείνεις νηστική, τρως πρόχειρα, ανθυγιηνά. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Πάλι ξυπνάει κάθε μία ώρα. Δοντάκια; Αρρωσταίνει; Άλμα ανάπτυξης; Δεν έχει πλέον σημασία, κουράστηκες να αναρωτιέσαι, αυτή είναι η νόρμα σας έτσι κ αλλιώς, το νέο σας κανονικό. Έχεις να κοιμηθείς τρεις ώρες συνεχόμενες μία εβδομάδα. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Σαββατοκύριακο θα κάνω υπερωρίες, σου λέει. Περιμένατε καιρό να ανέβει η δουλειά και έχετε ανάγκη τα χρήματα, αυτά είναι καλά νέα! Κ τότε γιατί νιώθεις έτσι; Ένα σφίξιμο, μια θλίψη, θες να βάλεις τα κλάματα. Πάλι μόνη μαζί του, τέσσερις ατέλειωτες μέρες. Πώς θα παλέψεις τόσες ώρες γκρίνιας κ πείσματος; Πού να τον πας, τι να τον κάνεις; Φίλους κ συγγενείς δεν έχετε, τα μόνα μέρη για μωρά είναι πλαστικοί, καταθλιπτικοί παιδότοποι χωρίς καθαρό αέρα και τα παγωμένα, λασπωμένα πάρκα. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Διαλέγεις τα λασπωμένα πάρκα. Δεν ήταν κ τόσο άσχημα τελικά. Παγώσατε, λερωθήκατε, ίδρωσες να σπρώχνεις το καρότσι μέσα στις λάσπες, άφησες τον καφέ σου μισό γιατί βαρέθηκε κ φώναζε, φύγατε βιαστικά. Τουλάχιστον σκοτώσατε δυο ώρες. Δυο ώρες! Κ σου φάνηκε αιώνας. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Δουλεύεις στο λάπτοπ ως τα μεσάνυχτα. Δουλεύεις συνέχεια πλέον. Όταν κοιμάται, όταν πάει βόλτα, ακόμα κ όταν θηλάζει. Θες να τα παρατήσεις όλα και να πας πίσω στο οχτάωρό σου, ωράριο γραφείο, φτάνει πια, κουράστηκες! Κ ας μη βγαίνουν τα έξοδα, και ας μη σε εμπνέει το ίδιο η δουλειά. Δε θες άλλη έμπνευση, δε θες άλλη παραγωγικότητα, δε θες άλλη επιβράβευση. Θες να κουλουριαστείς σε μια γωνιά κ να αποσυρθείς. Να μην προσπαθείς. Απλά να υπάρχεις. Να ζεις. Να απολαμβάνεις το παιδάκι σου, χωρίς σκοτούρες. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Διαπίστωσες πως τις μέρες που είναι σπίτι, δεν πας τουαλέτα για την ανάγκη σου. Όταν πάει παιδικό, είσαι ρολόι. Λογικό, πώς να πας με τόση πίεση κ άγχος κ φωνές κ αυτόν να κοιτάει μέσα στο βρακί σου κ να παρατηρεί τα πάντα; Ασ'το, θα περιμένω την Δευτέρα, κ ας είναι Πέμπτη σήμερα. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Έχεις χαθεί από τις φίλες σου. Βιαστικά ηχητικά, just checking in. Δεν έχεις τον χρόνο, δεν έχεις την ησυχία, δεν έχεις τη διάθεση. Survival mode. Μια μέρα τη φορά. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Νιώθεις μόνη. Νιώθεις πνιγμένη. Νιώθεις αβοήθητη. Νιώθεις εξαντλημένη, σωματικά κ ψυχικά. Όχι πάντα. Κάποιες φορές. "Να φροντίζεις τον εαυτό σου." Ναι! Έχεις δίκιο! Δεν το είχα σκεφτεί. Ευχαριστώ, θα το κάνω.

Art: @georginahooper.au [instagram]