Μπορείς και μόνος σου λιγάκι
Ήρθε μια νύχτα, που δεν ξύπνησες μια ώρα αφού σε έβαλα για ύπνο, αλλά τρεις ή τέσσερις...
Είπα τυχαίο θα'ναι, θα περάσει...
Ήρθαν κ άλλες νύχτες όμως, πιο πολλές... Τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες ύπνου συνεχόμενες...
Ήρθε ένα απόγευμα που σου έδωσα την επιλογή, ως συνήθως, να μείνεις με μένα ή να πας με τον μπαμπά, και διάλεξες τον μπαμπά...
Με άφησες άφωνη, δεν είχε ξαναγίνει, δεν το πίστευα...
Λέω θα έτυχε, θα ξεχάστηκες...
Ήρθαν όμως και άλλες τέτοιες στιγμές, και μετά κ άλλες, που δεν ήρθες σε μένα από μόνος σου, κλαίγοντας, ούτε έτρεξες μόλις άκουσες τη φωνή μου...
Ήρθε ένα πρωί που ξεχάστηκες παίζοντας με τα παιχνίδια σου ώρα πολλή...
Δεν με έψαξες αγχωμένα τέσσερα-πέντε λεπτά αφού σε είχα πείσει με τα χίλια ζόρια να παίξεις λίγο μόνος...
Συνέχισες να παίζεις μόνος σου, ευχαριστημένος με τη συντροφιά σου...
Και αυτό ξανάγινε, πρωινά κ απογεύματα...
Και έτσι, σιγά σιγά, αρχίζω να το βλέπω...
Λίγο λίγο, αρχίζω να συνειδητοποιώ πως το άγχος αποχωρισμού σου υποχωρεί, σιγά σιγά.
Η βρεφική σου προσκόλληση σε μένα αρχίζει να περνάει και εσύ νιώθεις πιο σίγουρος στα πόδια σου, πιο άνετος με τον εαυτό σου.
Μεγαλώνεις. Ωριμάζεις.
Και δε με έχεις τόσο ανάγκη.
Η μέρα που παρακαλούσα να έρθει δύο χρόνια τώρα έφτασε.
Και αντί να νιώσω χαρά ή ανακούφιση, όπως πίστευα, νιώθω ένα σφίξιμο... Έναν φόβο... Νοσταλγία... Ένα δάκρυ στο μάγουλό μου...
Ήταν αλήθεια τελικά πως όλα είναι ένα στάδιο ανάπτυξης...
Πως καμία δυσκολία, μεγάλη ή μικρή, δε θα κρατήσει για πάντα...
Ήταν αλήθεια πως με είχες ανάγκη προσωρινά, μέχρι να μη με έχεις άλλο...
Και πως η ατελείωτη φροντίδα, στοργή και εξάρτηση από εμένα, σε οδήγησε να είσαι πλέον ανεξάρτητος και σίγουρος για σένα...
Και εγώ η χαζή, που παρακαλούσα μέρα-νύχτα να φύγεις δυο λεπτά από πάνω μου για να ανασάνω...
Τόσο αφελής, που μετρούσα τα λεπτά για να πας για ύπνο και έκλαιγα στην αγκαλιά του μπαμπά από την πίεση, που δεν έφυγες στιγμή από τα χέρια μου όλη μέρα...
Εγώ τώρα μένω πίσω, να σε κοιτώ να απομακρύνεσαι σιγά σιγά και σταθερά, σε έναν δρόμο δίχως γυρισμό...
Μου λείπεις ήδη, δεν είμαι έτοιμη να σε αποχωριστώ, έστω κ βήμα βήμα.
Το ήθελα αυτό το 'μαζί', μου ταίριαζε, μου άρεσε ακόμα και αν με έπνιγε φορές φορές.
Ήταν τόσο έντονη η ανάγκη μου για μια ανάσα, που συχνά δεν έβλεπα το πόσο καλό μου έκανε η ανάγκη σου για μένα.
Και τώρα η μέρα ήρθε, μόλις δυο χρόνια μετά, που δε με χρειάζεσαι και τόσο τελικά.
Μπορείς κ μόνος σου λιγάκι.
Μπορείς κ με άλλους.
Και είναι δρόμος χωρίς επιστροφή, γιατί έτσι πρέπει να είναι.
Είμαι ακόμα εδώ, αλλά όχι πλέον αγκαλιά, γιατί δεν το έχεις ανάγκη.
Η αγκαλιά γίνεται χέρι χέρι, που θα γίνει πλάι, που θα γίνει εσύ μπροστά και εγώ από πίσω, σε απόσταση ασφαλείας, μήπως κ με χρειαστείς.
Αρχίζω να αναζητώ εγώ τώρα πιο πολύ την αγκαλιά σου...
Έρχομαι εγώ να ξαπλώσω δίπλα σου το βράδυ ενώ κοιμάσαι...
Μπαίνω στο παιχνίδι σου χωρίς να με ζητήσεις...
Και ας μη με έχεις πλέον τόση ανάγκη, με καλωσορίζεις, και αυτό μου αρκεί.
Words: @dr_ezafeiriou
Art: @emily.c.fuller [Instagram]