Μπαμπάς δεν υπάρχει;

Ακούμε τις δυσκολίες της διπλανής μαμάς κ αναρωτιόμαστε γιατί το περνάει μόνη της...

"Μπαμπάς δεν υπάρχει;"

Τι τυχερές που είμαστε, που μπορούμε κ σκεφτόμαστε έτσι

Τι προνομιούχες, που κάνουμε αυτήν την υπόθεση

Πόσο γρήγορα κάνουμε υποθέσεις με έλλειψη πληροφοριών

Βιαζόμαστε να βάλουμε ταμπέλες κ να ρίξουμε το φταίξιμο σε εκείνη

που ήδη προσπαθεί τόσο σκληρά

Έμμεσα κατηγορώντας και αυτόν χωρίς καν να γνωρίζουμε ποιος είναι και ποια είναι

Μέσα μας ήδη σχηματισμένη η κριτική,

Πως κάποιος φταίει

Με τη ρομαντική αυτή αντίληψη πως οι ρόλοι κ τα καθήκοντα είναι πάντα ίσα στο μεγάλωμα ενός μωρού

Πόσο αισιόδοξο

Πόσο ουτοπικό

Πόσο αφελές

Η ιδεολογία από πίσω είναι σωστή κ με βρίσκει σύμφωνη

Το τι θα έπρεπε όμως, με αυτό που συχνά είναι,

είναι δύο τόσο διαφορετικά πράγματα

Θα απαντήσω εγώ λοιπόν για τον μπαμπά, γιατί εκείνη δεν χρειάζεται να δώσει εξηγήσεις εκ μέρους κάποιου άλλου, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί ήδη, κ της είναι σκληρό να κρίνεται για τις δυσκολίες της, τη στιγμή που έχει ανάγκη μόνο λίγη στήριξη

Ναι. Υπάρχει μπαμπάς. Κ βιώνει ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες. Μας περιέγραφε τον πόνο της από προσωπική, βιωματική σκοπιά. Δεν είπε πως είναι μόνη της, αν κ όλοι είμαστε λιγάκι μόνοι μας μέσα στο χάος της μητρότητας και της πατρότητας. Ο μπαμπάς όμως είναι εκεί, είναι στήριγμα, είναι συνοδοιπόρος κ μαζί βιώνουν τον άθλο της φροντίδας του μωρού τους. Είναι ομάδα, είναι δύναμη ενωμένη.

Όχι. Δεν υπάρχει μπαμπάς. Είναι μονογονεϊκή οικογένεια. Το επέλεξε ή δεν το επέλεξε. Τον άφησε ή την άφησε.

Ναι. Υπάρχει μπαμπάς. Λείπει όμως πολλές ώρες. Δουλεύει δυο δουλειές ή βραδινή δουλειά ή εναλλάξ βάρδιες με εκείνη ή ταξιδεύει.

Όχι. Δεν υπάρχει μπαμπάς. Υπάρχουν δύο μαμάδες, κ προσπαθούν κ οι δύο εξίσου σκληρά στον ρόλο τους.

Ναι. Υπάρχει μπαμπάς. Είναι κακοποιητικός, είναι χειριστικός, είναι αλκοολικός. Την δέρνει, ξεσπάει πάνω της, το μωρό είναι μπροστά. Χρόνια προσπαθεί να γλιτώσει αλλά δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο.

Όχι. Δεν υπάρχει μπαμπάς. Έκανε το παιδί της εκτός σχέσης, με δωρητή σπέρματος, πολύ συνειδητά κ με πολλές δυσκολίες.

Ναι. Υπάρχει μπαμπάς. Έχει τα δικά του τραύματα να επιλύσει όμως, παιδική κακοποίηση ή ψυχική ασθένεια ή αναπτυξιακές διαταραχές, κ όλα αυτά τον εμποδίζουν.

Ναι. Υπάρχει μπαμπάς. Είναι μάλιστα καλύτερος από εκείνη στη διαχείριση προβλημάτων, είναι ο πιο δυνατός, είναι πάντα εκεί. Αναλαμβάνει στα δύσκολα. Δεν ξέρει τι θα έκανε χωρίς αυτόν.

Ναι. Υπάρχει μπαμπάς. Το μωρό όμως ζητάει εκείνη επίμονα κ δεν ηρεμεί, όσο κ αν προσπαθεί αυτός. Κάνει αποκλειστικό θηλασμό κ συγκοίμηση κ μόνο στο ζεστό της στήθος ηρεμεί.

Η λίστα συνεχίζεται. Σενάρια που δεν έχουμε καν φανταστεί, ξεδιπλώνονται ένα ένα, αν ανοίξουμε τους ορίζοντές μας κ βγούμε από τον μικρόκοσμό μας.

Ξέρω τι εννοούμε όμως. Ξέρω τι θέλουμε να ακούσουμε για να δικαιωθεί το κρυφό αίσθημα της ισότητας των ρόλων μέσα μας.

Ναι. Υπάρχει μπαμπάς. Είναι αδιάφορος όμως ή ενδιαφέρεται με λάθος τρόπο ή βαριέται ή βολεύτηκε ή είναι "παλαιών αρχών" κ έχει πέσει όλο το βάρος πάνω της. Κ αυτή έτσι μεγάλωσε κ το αποδέχεται σαν φυσιολογικό ή μεγάλωσε φεμινιστικά κ την πνίγει αυτή η αντίφαση κ νιώθει παγιδευμένη. Δεν είναι αυτός που νόμιζε πως ήταν ή είναι καλός σε πολλά αλλά κάποιες φορές απλώς δεν αρκεί. Κ η πικρή αλήθεια είναι πως, κ με τις καλύτερες προθέσεις, κ στις καλύτερες οικογένειες, κάπου, κάπως τρυπώνει αυτό το στερεότυπο, γιατί είναι πολύ γλυκό το βόλεμα της ανδροκρατίας κ δύσκολο να ανατραπεί.

Για όλους αυτούς κ άλλους πολλούς λόγους

Βλέπουμε το δέντρο κ χάνουμε το δάσος.

Δεν ζήτησε τη γνώμη μας, όταν μας μιλούσε για τις χειρότερες δυσκολίες της κ τις πιο σκοτεινές στιγμές της.

Δε ζήτησε λύσεις.

Σίγουρα δε ζήτησε την κριτική μας.

Δε ζήτησε διάλεξη για το πώς νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι, ούτε για την τέλεια ισορροπία που υποτίθεται πως έχουμε πετύχει στο δικό μας σπίτι.

Ζήτησε να την ακούσουμε. Να τη δεχτούμε. Κ αν μπορούμε, να τη στηρίξουμε. Χωρίς να κρίνουμε.

Ξέρω πως οι προθέσεις μας ήταν καλές.

Αυτό όμως που εμείς με αφέλεια θεωρήσαμε ενδυναμωτικό κ φεμινιστικό, στην πράξη ήταν το αντίθετο, αν όντως ίσχυε αυτό που υποθέσαμε:

Ένα ακόμα "κατηγορώ" προς την πιθανώς αποδυναμωμένη μητέρα, που παλεύει ήδη μόνη της με τόσες δυσκολίες.

Αν ήταν ήδη μόνη της,

την κάναμε να νιώσει ακόμα πιο μόνη.

Και αν όχι, στην καλύτερη, ήταν άτοπο και άστοχο το σχόλιό μας.

Για αυτό κ την επόμενη φορά που θα ακούσουμε τη διπλανή μαμά να μοιράζεται τις δυσκολίες της,

ας ακούσουμε με συμπαράσταση

Κ αν θέλουμε κάτι να ρωτήσουμε, αυτό ας είναι

"Βοήθεια έχεις;"

Ή, ακόμα καλύτερα,

"Πώς θα μπορούσα να βοηθήσω;"

Art: @tayneetinsley [Instagram]