Η κοινωνική φοβία του εξαρτημένου παιδιού

Πότε έγιναν τα παιδιά μας αυτό το δυσβάσταχτο βάρος που πρέπει να ξεφορτωθούμε όσο το δυνατόν νωρίτερα;

Από πότε θεωρείται το παιδί μας ένα τσιμπούρι, ένα παράσιτο, που πρέπει να προσέχουμε για να μην κολλήσει πάνω μας και μετά δε φεύγει;

Τι είναι αυτή η κοινωνική φοβία με τα "εξαρτημένα" παιδιά;

Τι ακριβώς φοβόμαστε; Τι μας τρομάζει τόσο στις βιολογικά φυσιολογικές ανάγκες του παιδιού μας; Τι μας αποθαρρύνει να τις καλύψουμε;

Μη μάθει στον θηλασμό. Μην μάθει στην αγκαλιά. Μην μάθει στη συγκοίμηση. Μη μάθει στη φροντίδα, στη συνεχή ανταπόκριση.

Γιατί;

Και μετά, τι;

Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;

Τι φοβόμαστε;

Τι είναι αυτή η άγνοια της δυτικοευρωπαϊκής επιστημονικής κοινότητας ψυχολόγων, παιδιάτρων και άλλων ειδικών, με πλήρη άγνοια φυσιολογικής παιδικής ανάπτυξης;

Γιατί καθόμαστε και ασχολούμαστε με πράγματα τόσο φυσιολογικά, και επινοούμε θεωρίες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να μπερδεύουν και να αποδυναμώμουν τους ήδη ευάλωτους γονείς;

Μπορεί όντως η επόμενη γενιά να έχει μεγαλύτερη εξάρτηση από τους γονείς τους από την προηγούμενη.

Μακάρι να έχει!

Υγιή εξάρτηση, αυτή που είναι απαραίτητη για την επιβίωση του ριζικά κοινωνικού ανθρώπινου είδους.

Να μην προσπαθεί μονίμως να αποδείξει κάτι.

Να μην φοβάται να εκφράσει συναισθήματα και να ζητήσει βοήθεια, από φόβο μη θεωρηθεί αδύναμη.

Να μη φοβάται να λυγίσει, με αποτέλεσμα να σπάει.

Να μην έχει δυσκολία σύναψης κ διατήρησης σχέσεων.

Να μην έχει τόσο υψηλά ποσοστά κατάθλιψης, άγχους και άλλων ψυχικών διαταραχών.

Μπορούμε να τα πετύχουμε όλα αυτά μέσω της υγιούς εξάρτησης.

Ας απελευθερωθούμε από μύθους προηγούμενων συναισθηματικοφοβικών γενιών και αβάσιμων ψυχολογικών θεωριών και ας αφεθούμε στο ένστικτό μας, στην εγγύτητα της σχέσης μας με το παιδί μας, στην υγιή αλληλεξάρτηση που βοηθάει την κοινωνικοσυναισθηματική του ανάπτυξη -πράγματα που ευτυχώς, πλέον, αποδεικνύνονται από επιστημονικές έρευνες (κ όχι θεωρίες).

Art: @sewnpress [Instagram]