Είναι το σώμα μου. Είναι το σπίτι του.

Κοιλιά πλαδαρή, μαλακή. Λεκάνη φαρδιά, μεγαλωμένη. Στήθος ξεχειλωμένο, σακουλιασμένο. Σημάδια της καισαρικής τομής στην κοιλιά ή της επισιοτομής στο αιδοίο. Παραπάνω κιλά ή ορμονικά πρηξίματα στα χέρια και στα πόδια. Φλέβες, κυτταρίτιδα, μελανιές, ραγάδες.

Το σώμα μας μετά τη γέννα, όλα αυτά. Ντρεπόμαστε να τα δούμε. Ντρεπόμαστε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Ντρεπόμαστε να τα δεχτούμε.

Είναι εμείς, όλα αυτά. Είναι κομμάτι μας. Είναι το σώμα που επέτρεψε στο μωρό μας να έρθει στον κόσμο. Το σώμα που άλλαξε τόσο, για να το φιλοξενήσει 9 περίπου μήνες. Να του προσφέρει ζωή. Να το θρέψει τις πρώτες ώρες, μήνες ή χρόνια της ζωής του. Να αντέξει μία μεταμόρφωση τόσο ριζική, μία σωματική διαδικασία τόσο επίπονη, κ μία συνεχή συντήρησή του. Να επιβιώσει και να ανθίσει μέσα από αυτό.

Ντρεπόμαστε για κάτι τόσο μαγικό. Κάτι τόσο φυσιολογικό.

Εμείς παλεύουμε να το αλλάξουμε, ενώ, για το μωρό μας, είναι το ασφαλές του μέρος. Το σπίτι του. Η κρυψώνα του, όταν ο κόσμος είναι πολύς και δύσκολος.

Κρύβεται σε αυτά τα πλαδαρά μπράτσα, βρίσκει γαλήνη σε αυτή την μαλακή κοιλιά, παίρνει τροφή και αγάπη από αυτό το σακουλιασμένο στήθος, κουρνιάζει πάνω στα μεγαλωμένα μας μπούτια, αισθάνεται το απαλό, ζεστό μας δέρμα...

Και ηρεμεί. Συνδέεται μαζί μου. Νιώθει ασφάλεια. Νιώθει αγάπη άνευ όρων. Νιώθει πως ανήκει.

Και δεν θα τα άλλαζε για τίποτα στον κόσμο.

Ας πάψουμε να κοιτάμε το σώμα μας σαν αντικείμενο, εμείς πρώτα, για τον εαυτό μας. Σαν κάτι στατικό. Σαν κάτι εκεί έξω, που έχει τη δική του, ανεξάρτηση ουσία.

Το σώμα μας είμαστε εμείς και όλες μας οι εμπειρίες, γραμμένες πάνω του, μία προς μία. Δεν υπάρχει αυθαίρετο ή ανεξάρτητο από αυτά που ζούμε. Συνδέεται με όσα ζούμε, συνδέεται με όσα νιώθουμε. Κ ανάλογα αλλάζει και μεταμορφώνεται. Είναι μέρος της πορείας μας και αποτυπώνονται πάνω του σαν ζωγραφιές όλες μας οι στιγμές.

Δεν θα είχα τον γιο μου, αν δεν είχα τα ράμματά μου. Δεν θα τον είχα θηλάσει δύο χρόνια και, αν δεν ήταν πεσμένο κ μελανιασμένο το στήθος μου. Δεν θα είχα την ευτυχία να παίζω και να γελάω μαζί του, αν δεν είχα πάρει κάποια παραπάνω κιλά. Το σώμα που έχω σήμερα είναι φυσική συνέπεια της εγκυμοσύνης μου, της γέννας μου, του θηλασμού μου και της ανατροφής του γιου μου.

Δεν χρειάζεται να έχω το σώμα που είχα στα 20, στα 25 μου ή πριν μείνω έγκυος. Δεν μπορώ να έχω το σώμα που είχα στα 20, στα 25 μου ή πριν μείνω έγκυος. Και αυτό είναι όμορφο. Είναι φυσικό. Είναι λειτουργικό. Σημαίνει πως είμαι ακόμα ζωντανή, εδώ. Σημαίνει πως μεγαλώνω. Σημαίνει πως αλλάζω. Σημαίνει πως εξελίσσομαι. Σημαίνει πως προσαρμόζομαι. Σημαίνει πως είχα την ευτυχία να γίνω μαμά, που το ήθελα τόσο. Δεν έχω ούτε το μυαλό που είχα στα 20, στα 25 μου ή πριν μείνω έγκυος, και αυτό είναι εξίσου όμορφο, φυσικό, λειτουργικό.

Μπορεί μια μέρα να αλλάξω την όψη του σώματός μου, αν αυτό επιθυμώ και μπορώ. Κάποια από αυτά θα υποχωρήσουν, δεν θα είναι για πάντα έτσι. Άλλα θα μείνουν, να μου θυμίζουν το θαύμα που δημιούργησα. Είναι όλα κομμάτια μου, σε κάθε περίπτωση, είναι τα σημάδια της πιο δύσκολης και συνάμα όμορφης μάχης που έχω δώσει. Στο τώρα, είμαι απλώς ευγνώμων για όλες αυτές τις αλλαγές. Είμαι ευγνώμων για το πόσο δυνατό κ υγιές στάθηκε το σώμα μου, σε όλο αυτό το ταξίδι. Για αυτά που μου επέτρεψε και μου επιτρέπει να κάνω. Για το πλάσμα που μου πρόσφερε.

Είναι τόσο μαγικά τα όσα έχει κάνει, δεν θα το υποτιμήσω, με το να εύχομαι να μοιάζει σαν να μην τα έζησε όλα αυτά, γιατί τα έζησε, τα έζησα, είναι μέρος μου, με μεταμόρφωσαν και είναι το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου.

Words: @dr_ezafeiriou [Instagram]

Art: @christinemitchelladams [Instagram]