Δεν το νιώθω
Δεν το νιώθω…
Αυτή η σκέψη με απασχολούσε όλο το φετινό Δεκέμβρη, με αποκορύφωμα τις γιορτές…
Με βάραινε με τον τρόπο που μας βαραίνουν όλα όσα νομίζαμε πως θα έπρεπε να νιώθουμε αλλά δεν νιώθουμε.
Δεν το νιώθω μέσα μου… Τη μαγεία… Τα Χριστούγεννα… Αυτό το κάτι που μου προκαλεί συνήθως αυτή η εποχή…
Γιατί;;;
Γιατί δεν το νιώθω;
Τριγύριζε στο μυαλό μου η απορία. Το ανέλυα από όλες τις διαστάσεις και κατευθύνσεις (αν ξέρω να κάνω κάτι καλά, σαν ψυχολόγος, στο κάτω κάτω, και προς αγανάκτηση πολλών δικών μου ανθρώπων, είναι να αναλύω). Και κάθε τόσο έβρισκα μία νέα θεωρία για να την απαντήσω…
Γιατί δεν το νιώθω;
Είναι που είμαι τόσο απασχολημένη με τη δουλειά. Όλη αυτή η δημιουργική δραστηριότητα, η συγγραφή βιβλίων, άρθρων και αναρτήσεων, η διαδικτυακή αλληλεπίδραση με τον κόσμο, οι συμβουλευτικές συνεδρίες, τα βοηθήματα ψυχοπαιδαγωγικής ανάπτυξης του eshop, χώρια η πρωινή δουλειά στη δημόσια υπηρεσία εκπαιδευτικών ψυχολόγων… Δημιουργώ, παράγω, προσφέρω, και δε μένει χρόνος και χώρος να απολαύσω.
Γιατί δεν το νιώθω;
Είναι που είμαι τόσο απορροφημένη, όταν δε δουλεύω, με τον μικρό μου. Συνέχεια κάνουμε κάτι. Δεν παίζει μόνος του για περισσότερο από δέκα λεπτά, και αυτό στις καλές μέρες. Δεν κοιμάται περισσότερο από τρεις ώρες συνεχόμενες τη νύχτα, και αυτό στις πολύ καλές μέρες. Κάποιες φορές για μεσημέρι κοιμάται μόνο με εμένα στο πλάι του. Κάποιες μέρες δε με αφήνει να τον αφήσω κάτω ούτε για να ετοιμάσω να φάμε. Η ενέργειά του είναι ασταμάτητη και η φροντίδα του απαιτεί κάθε σωματικό, συναισθηματικό και γνωστικό μου απόθεμα.
Γιατί δεν το νιώθω;
Είναι και τα δύο αυτά μαζί. Μεταξύ φροντίδας του Α. και εργασίας, δε μου μένει χρόνος ούτε για τις βιολογικές μου ανάγκες, πόσο μάλλον για τις πνευματικές. Η ενσυνειδητότητα είναι εντελώς απούσα κάποιες μέρες -ή και εβδομάδες. Είμαι τόσο απορροφημένη στη στιγμή. Δεν ελπίζω, δεν ονειρεύομαι, δεν οραματίζομαι. Δεν κάνω τίποτα για προσωπική μου ευχαρίστηση, δεν αφοσιώνω χρόνο σε μένα. Η μαγεία των Χριστουγέννων σίγουρα προϋποθέτει να σκεφτείς τον εαυτό σου, να χαθείς μέσα σου, και να αφεθείς σε σκέψεις και συναισθήματα που υπάρχουν στον αέρα και είναι δύσκολο να αποτυπώσεις με λέξεις.
Γιατί δεν το νιώθω;
Είναι που είμαστε μακριά από τις οικογένειες και τους φίλους μας. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή οικογενειακή, περισσότερο από κάθε άλλη. Πώς να νιώσω τη μαγεία, όταν δεν έχω κοντά μου τους δικούς μου ανθρώπους και φίλους; Όταν δεν προσμένω γιορτινά τραπέζια, στολισμένα σαλόνια, γέλια και πειράγματα, πεντανόστιμα φαγητά, έθιμα και παραδόσεις, παρέα, συντροφιά, σύνδεση, χρόνο μαζί, στιγμές;
Γιατί δεν το νιώθω;
Είναι που ο Α. είναι ακόμα μικρός και δεν κατανοεί την έννοια των Χριστουγέννων, τα έθιμα και τις παραδόσεις. Δεν έχει νόημα για αυτόν, και εγώ είμαι αναπόσπαστο κομμάτι του, οπότε χάνουν προσωρινά το νόημά τους και για μένα. Ίσως αν ήταν μεγαλύτερος και συμμετείχε πιο ενεργά, θα την ένιωθα.
Γιατί δεν το νιώθω;
Είναι που με τον κορονοϊό και τους περιορισμούς, πολλά έχουν αλλάξει και στερήθηκα κομμάτια των εορτών που μέσα μου συνδέονται άρρηκτα με τη μαγεία.
Μπορεί και να μην την ένιωσα για κάποιον από αυτούς τους λόγους. Μπορεί για όλους μαζί. Μπορεί για άλλους λόγους.
Κάποια στιγμή σταμάτησα να αναρωτιέμαι γιατί δεν το νιώθω, και αντί για αυτό, άρχισα να σκέφτομαι:
Τι νιώθω;
Νιώθω πληρότητα. Νιώθω γεμάτη αγάπη. Χαρά. Απόλαυση. Ζεστασιά. Ελπίδα. Αισιοδοξία.
Ασφάλεια.
Μικρά, ζεστά χεράκια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό μου. Πονηρά γέλια και σκανταλιές. Παιδικό σωματάκι κουλουριασμένο στο δικό μου να αφήνεται γλυκά στον ύπνο. Κοντά ποδαράκια να τρέχουν και να εξερευνούν με την κάθε ευκαιρία. Γλυκιά φωνούλα να παράγει συλλαβές που μόνο για εμάς τους τρεις έχουν νόημα. Παιχνίδια, βιβλία, κατασκευές παντού. Σφιχτές αγκαλιές από τέσσερα χέρια, δύο μεγάλα και δύο μικρά. Διερεύνηση, δημιουργικότητα, φαντασία. Κέφι, γέλιο, χαρά. Άμεση συγγνώμη, γρήγορη επιδιόρθωση. Μαζί, συγχρονισμένοι στο πιο βαθύ και μεγάλο συναίσθημα που θα ζήσουμε ποτέ.
Είναι που όλα όσα έχω είναι τόσο έντονα και με γεμίζουν σε ένα επίπεδο τόσο βαθύ και ουσιαστικό, που το μυαλό μου δεν έχει ανάγκη να ξεφύγει στη μαγεία των Χριστουγέννων. Δεν έχει ανάγκη να αναζητήσει την θαλπωρή των παιδικών μου χρόνων, ασημί και χρυσό χαρτόνι σε χριστουγεννιάτικες κατασκευές στην τάξη, ο ουρανός να νυχτώνει από το απόγευμα, ένα παγωμένο κρύσταλλο αεράκι στο πρόσωπό μου να σηματοδοτεί τον ερχομό των γιορτών, η εικόνα της δασκάλας της Δευτέρας Δημοτικού να χαμογελάει καλοσυνάτα, η ξυλόσομπα στο χωριό, χαρούμενες φωνές στην κουζίνα της γιαγιάς… Θα την κουβαλάω για πάντα μέσα μου αυτή τη μαγεία, αποτελούμαι από αυτή τη μαγεία, αλλά κάτι έχει αλλάξει, και δεν την αναζητώ όπως πριν…
Δεν έχω ανάγκη την προσμονή ενός εικονικού παραμυθιού, υπαρκτού ή μη, παρελθοντικού ή φανταστικού, γιατί ζω το δικό του, ομορφότερο και πιο αληθινό παραμύθι, κάθε μέρα.
Ίσως, εν αγνοία μου, αυτά που ζω σήμερα δημιουργούν τη μαγεία μελλοντικών Χριστουγέννων για μένα. Ίσως μια μέρα όταν η καρδιά μου θα λαχταρά και πάλι τα Χριστούγεννα, θα είναι ακριβώς οι φετινές μας αναμνήσεις που θα σκέφτεται. Ίσως να είμαι πολύ τυχερή που δεν ένιωσα τη μαγεία των Χριστουγέννων, ίσως όταν την ξανανιώσω, να μου λείπει κάτι πολύ σημαντικό, που σήμερα έχω, και ας μην το καταλαβαίνω. Ίσως μια μέρα την ξανανιώσω μέσα από τα μάτια του παιδιού μου, και αποκτήσει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα για μένα.
Art: @jamieillustrates [Instagram]